با ارتفاع 51 متر بزرگترین آبشار استان مازندران و دومین آبشار بلند ایران است. تا گردشگران به پایش می‌رسند، زیر آب می‌روند تا گرمای پیاده‌روی را از تن‌شان درآوردند، اما آب آنقدر سرد است که بعد از کمی مقاومت و گرفتن عکس سلفی به آفتاب پناه می‌برند.
به گزارش خبرنگار گردشگری ایسنا، آبشار شاهاندشت در 80 کیلومتری جاده هراز از راه آمل به تهران در منطقه لاریجان و در سمت چپ جاده قرار گرفته است. منطقه ییلاقی خوش آب و هوای «شونا دشت»، «شونه دشت» و بالاخره «شاهاندشت» بر فراز ارتفاعات البرز قرار گرفته است.
می‌گویند شاهاندشت با ارتفاع 51 متر بزرگترین آبشار استان مازندران و دومین آبشار بلند ایران از نظر ارتفاع است. مسیر فرعی شاهاندشت از جاده هراز خاکی است و بسیاری از تورهای گردشگری، طبیعت این منطقه را برای تفریح یک روزه انتخاب می‌کنند. درختان گردوی این منطقه ریشه‌هایی محکم و تنیده در خاک دارند و بارشان زیاد است.
وقتی پایتان را داخل روستا می‌گذارید، آثار ساخت و ساز با سرعت بالا را به راحتی می‌بینید. نخاله‌های ساختمانی و زباله‌ها بارها در مسیر دیده می‌شوند. به نظر می‌رسد ویروس آپارتمان‌سازی به شدت «روستاگیر» شده است. در برخی از موارد ریشه درختان درهم تنیده را قطع کرده‌اند تا کار راحت‌تر پیش برود، بی‌آنکه متوجه شوند روستای بدون درخت هیچ مفهومی ندارد!
از ابتدای روستا تا آبشار شاهاندشت را باید 45 دقیقه پیاده‌روی کنید. مسیر هیچ تابلوی راهنمایی ندارد و گاهی روی دیوار فلشی با رنگ قرمز کشیده‌اند و در برخی از موارد هم اگر شانس بیاورید و کسی را در روستا ببینید می‌توانید درباره ادامه مسیر سوال کنید تا با یک منظره زیبا روبرو شوید و از طبیعت انرژی بگیرید.
در طول مسیر تنها یک سفره خانه سنتی وجود دارد که تخت‌هایی برای رفع خستگی دارد و قلیان، چای، بستنی و نوشیدنی سرو می‌کند. نگرانی پول نقد را هم نداشته باشید چون این سفره‌خانه مجهز به دستگاه کارت خوان است. در طول مسیر مشکل آنتن دهی تلفن همراه هم ندارید.
زیبایی آبشار شاهاندشت توصیف‌پذیر نیست، اما زباله‌هایی که گردشگران در طول مسیر ریخته‌اند چشم را آزار می‌دهد.
آب آبشار بسیار سرد است و باد آن را به هر طرف پرت می‌کند و اگر بخواهید با فاصله زیاد از کنارش رد شوید باز هم تنه‌تان به قطرات آب می‌خورد.
صاحب سفره‌خانه سنتی به خبرنگار ایسنا می‌گوید: مردم روستا تنها در فصل تابستان از تهران و آمل می‌آیند و از اوایل پاییز روستا خالی از سکنه می‌شود و تنها نگهبان در روستا باقی می‌ماند. آنقدر زمستان‌های این منطقه سرد است و برف می‌بارد که تنها کوهنوردان حرفه‌ای به اینجا می‌آیند. گردو، شاهتوت و سیب عمده محصولات روستاست که به گردشگران هم فروخته می‌شود.
با توجه به اینکه شاهاندشت منطقه گردشگری به حساب می‌آید، اما به نظر می‌رسد روستاییان سرگرم ساخت و ساز هستند و مسئولان گردشگری هم چندان به توسعه پایدار در این منطقه اهمیت نمی‌دهند و یا برای حفاظت از آن اقدام نمی‌کنند.