دیدنی‌های هندوستان کم نیست. حتی اگر این جاذبه‌ها را به حوزه‌ی معماری هم محدود کنیم، باز هم توصیفشان در یک کتاب نمی‌گنجد. پادشاهان طی قرون مختلف بناهای عظیمی را در این سرزمین بنا کرده‌اند که حال پس از گذشت سالیان، شگفتی بینندگان را برمی‌انگیزد.
به گزارش خبرگزاری ایسنا، در این گزارش به چند بنای شاخص تاریخی هند اشاره می‌کنیم که پیش از قرن بیست‌ویکم ساخته شده‌اند و زیبایی ظاهری و هوشمندی به‌کار رفته در ساخت آن همچنان مورد تحسین گردشگرانی است که برای دیدنشان به این کشور سفر می‌کنند.
«کاخ دیپ»
تاکنون فکر کرده‌اید راجستانی‌ها چگونه در گرمای طاقت‌فرسای تابستان خود را خنک نگه می‌داشتند؟ «کاخ دیپ» بنایی در شمال «تاج محل» است که در سال 1772 ساخته شد و هدف آن خنک نگه داشتن هوا برای ساکنان بود. به این منظور، مخازن و کانال‌هایی درون سنگ‌های مرمرین کف بنا تعبیه شده بودند که از برخی از آن‌ها فواره‌هایی کوچک آب را به بیرون منتقل می‌کرد و به زیبایی فضا می‌افزود، این شبکه آبی اتمسفر کاخ را همچون زمان وزش بادهای موسمی خنک می‌کرد.
اما طرحی که روی سقف کاخ پیاده شده هوشمندی را به گونه‌ای دیگر معنا کرده؛ صدها توپ فلزی در راه‌آب‌های روی سقف غلتانند تا تصویری از رعد و برق را در ذهن ساکنان متبادر کنند. در قسمت بالایی بنا همچنین، پنجره‌ای رو به مزرعه‌ی گیاهان خوش‌بو باز می‌شود تا با وزیدن بادهای فصلی، عطر طبیعت فضای داخلی ساختمان را پر کند.
«معبد راناکپور»
در شمال روستای راناکپور بنایی قرن پانزدهمی واقع است که نه دیوار دارد و نه در. تعداد ستون‌های این معبد آنقدر زیاد است که گفته می‌شود نمی‌توان آن‌ها را شمرد. راناکپور که معبد «جین» هم خوانده می‌شود، یکی زیباترین پرستشگاه‌های جهان به حساب می‌آید.
ستون‌های ظریف «راناکپور» از سنگ مرمر تراشیده شده‌اند و هیچ‌یک شبیه دیگری نیست. گفته می‌شود تعداد این ستون‌ها یک هزار و 444 عدد است. گردشگرانی که برای احترام به این مکان مذهبی پابرهنه به تماشای زیبایی شگفت‌انگیزش می‌روند، در فضای بین ستون‌ها، مجسمه‌ای از ماری چندسر و چنددم مشاهده می‌کنند.
معبد طلایی «آمریستار»
این معبد اوایل قرن هفدهم روی خاک پست زمین بنا شد تا تفاوت مذهب سیک‌ها با هندوهایی که معادبشان رو تپه‌ها ساخته می‌شد، را نشان دهد. معبد طلایی «آرمیستار» امروزه معروفترین معبد سیک‌ها در جهان مشهور است. درهای آن از هر چهار سو باز است و همه را به ورود فرا می‌خواند.
بیش از 1500 پوند طلا در نمای ساختمان به‌کار رفته و درخششی جاودان را برای خود خریده است. طاق‌های مزین و حکاکی برگ‌های نیلوفر را هم که به سبک معماری اسلامی و هندوی معبد طلایی اضافه کنیم، دیگر بهانه‌ای برای نرفتن به بازدید این شاهکار تاریخی پیدا نمی‌شود.
معبد «نیلوفر»
نیلوفر اولین نمادی است که در «ودا»ها – متون کهن هندوها – به آن اشاره می‌شود. براساس باور هندوها، نیلوفر گلی هشت‌پر است که جهان از درون آن به وجود آمده است. بعدها با تاثیر پذیرفتن از فلسفه‌ی چینی‌ها، این گل با قلب انسان مقایسه شد.
معبدی که سال 1986 در دهلی ساخته شد، به دلیل شباهت ظاهری به این گیاه، «معبد نیلوفر» نام گرفته است. این مکان مذهبی متشکل از برگ‌های بیرونی و درونی است که سالنی را در میانه بنا محافظت می‌کنند. 9 حوضچه از مرکز بنا به سمت برگ‌های گل نیلوفر کشیده شده‌اند که نمای زیبا و دلفریبی را پیش چشم گردشگران قرار می‌دهد.
آرامگاه «همایون»
پیش از این‌که «شاه جهان» تاج محل را به یاد همسر خود بنا کند، آرامگاه همایون باشکوه‌ترین سازه‌ی معماری هندوستان بود. این مکان اواخر قرن شانزدهم توسط همسر امپراطور همایون بنا شد. درواقع «تاج محل» یک قرن بعد با الهام گرفتن از ساختمان سنگ و خاکی قرمزرنگ آرامگاه همایون ساخته شد. راه‌آب‌هایی که در جای‌جای این سازه‌ی معماری جریان دارند، فضایی مملو از آرامش و صفا را فراهم آورده و دنیای درون را با فضای خارجی دهلی مدرن کاملا جدا ساخته است.
«تاج محل»
هیچ‌کس نمی‌داند کدام معمار طرح این شاهکار تاریخی را ریخته، اما آنچه مسلم است این است که «شاه جهان» دستور ساخت این بهشت زمینی را به یاد «ممتاز محل» همسر متوفی خود صادر کرده است. درواقع «تاج محل» را نقطه اوج معماری اسلامی می‌دانند و بر این باورند که ایده‌ی ساخت آن از توصیفات بهشت در قرآن کریم گرفته شده است.
آیه‌های قرآن در جای‌جای این مکان به چشم می‌خورد که خطاطی‌های گچ‌کاری شده در فضای داخلی «تاج محل» از آن جمله‌اند. چهار مناره با مِیلی مختصر بنای این کاخ را دربرگرفته، به نحوی که در صورت بروز زلزله این ستون‌ها به خارج سقوط می‌کنند.
تاج محل